Imazhet te regjistruara gjate nje ore mesimi, paraqesin gjithcka qe mund te mbulohet nga nje fund i shkurter mesueseje te re, e cila ne momentin kur “regjisori” ka kryer xhirimin, ndodhej me shpine ne banken perbri e perkulur per te shpjeguar dicka.
Nxenesi qe kishte planifikuar gjithcka, duke perfituar nga mosvemendja e mesueses, ka perfituar per te zgjatur aparatin e tij celular poshte fundit te saj, duke xhiruar per disa sekonda ate qe mund te xhirohej.
Ne video degjohen edhe fjalet e mesueses teksa u shpjegon nxenesve mesimin nderkohe qe nuk eshte fare ne dijeni te prapesise qe ata po i punojne pas shpine. Pamjet pastaj jane perhapur me shpejtesi te rrufeshme nepermjet teknologjise eireless duke u shnderruar ne nje teme te perbashket te celulareve te shume prej nxenesve qe mund te sodisnin hiret e mesueses se tyre dhe duke u hakmarre keshtu ndoshta ndaj rreptesise se saj.
Imazhet kane mundur te trafikohen nderkohe edhe jashte mureve te shkolles duke qarkulluar neper celularet e shume njerezve te tjere qe nuk kane ndonje lidhje me shkollen.
Emri i mesueses nuk publikohet por skandali i turpshem qe ka ndodhur ne ambientet e shkolles vlen per te rikthyer edhe nje here ne vemendje nje debat te vjeter qe po mundon prej kohesh shoqerine shqiptare: a investojme sa duhet per edukimin (kujdes: jo arsimimin, por edukimin).
Shkolla te mbingarkuara, klasa ku dynden me dhjetera nxenes ne masa te tilla qe askush nuk mund t’i kontrolloje e lere me t’u percoje ndonje dije. Ndergjegjja se po shkohet ne shkolle per qejf dhe jo per te mesuar.
Kjo filozofi vrastare e nje brezi qe po rritet e lene pa pike kujdesi, por qe ka ne dore fjalen me te fundit te teknologjise dixhitale, do te furnizoje edhe per shume kohe faqet e shtypit skandalistik me lende te pare te fresket.