Ndonëse tani jam i martuar dhe kam fëmijë, e kujtoj me endje vitin 1997, kur për herë të parë e kuptova se çka është dashuria dhe çka është seksi i vërtetë. Si fshatar i pa dalë nëpër dynja, e kuptova se përpos sakrificës për të fituar para, që në atë kohë mendoja se është gjithçka në jetë, ekziston edhe diçka që të bën të ndihesh më i lumturi në botë, edhe kur nuk e ke në xhep asnjë metelik.
Në banesën që zura me qira në kryeqytet, ditët e para më dukeshin sikur të isha një i burgosur. Pata mësuar vetëm një rrugë… banesë – punishte. Mbrëmjeve ndihesha sikur i plagosur dhe mezi prisja të shtrihesha në krevat. Punën që ma kishte gjetur vëllai im i madh, nuk ishte punë, por një torturë e vërtetë. Megjithatë, duhej ta bëja sepse kjo ishte mënyra e vetme për të mbetur në kryeqytet dhe jo të kthehesha në fshat, për t’u marrë me bagëtinë dhe punët e fushës.
Një pasdite, derisa unë shtrihesha në krevat, sepse kisha lënduar paksa këmbën dhe kisha ca ditë pushim, më trokiti në derë një vajzë e pashme, për të cilën më vonë mësova se ishte banuese, nja dy numra më larg shtëpisë ku banoja unë.
– Mirë dita… Ju shqetësoj, ndoshta? – mu drejtua vajza.
Unë mbeta i stepur. Ishte kontakti i parë që kisha në kryeqytet me një femër si kjo. Nga të nxehti, pothuajse tërë trupin e kishte të zbuluar. Edhe aty ku kishte mbulojë, i shihej çdo gjë, sepse ai fustan që kishte veshur, ishte jashtëzakonisht i hollë dhe pa asnjë problem i dukej gjoksorja dhe brekët me tentene. O zot, mendoja në vete, ku e paska krijuar perëndia këtë femër kaq të formuar! Kishte këmbë të gjata, edhe pse vet nuk dukej të ishte më e gjatë se 170 centimetra. Vithet i dukeshin të lëmuara, pa asnjë gram celulit. Gjoksi, sikur donte ta shpërthente atë gjoksore të hollë nga mëndafshi. Për pak sa nuk më ra të fikët, sepse kurrë nuk kisha pasur femër në jetë. Isha i njomë dhe i virgjër, edhe pse kisha mbushur nëntëmbëdhjetë vjet. Jetë fshati më… Nëse nuk zbrazeshe me dorë, s’ta qante kush hallin, nëse je pjekur apo jo, para se të martoheshe.
– Unë jam Ganimetja… Nëna më dërgoi që të ju lus për një ndihmë të vogël. E di që ju punoni, por rastësisht ju pamë nga tarraca jonë se jeni sot në shtëpi – më trazoi vajza nga hutia që isha zhytur nga bukuria e saj.
– Po… Po… I lirë jam… Urdhëroni – iu përgjigja, disi duke belbëzuar.
Vajza e hetoi se m’i kishte marrë mënd, por si dukej i pëlqente kur mashkulli lëpihej pas saj. Pranoi të ulej për një çast, gjoja sa për të më treguar se çka i nevojitesha nënës së saj, por që me lëvizjet dhe përdredhjet e trupit, ma luante trurin nga koka. Herë vente njërën këmbë mbi tjetrën, e herë i ndërronte, duke ekspozuar gjithnjë e më tepër pjesën e brendshme të kofshëve. E gjora, nuk e dinte se unë kurrë nuk kam pas një femër aq të zbuluar dhe aq pranë vetes!
Pasi më sqaroi se nëna e saj kishte një punë fizike, të cilën e bën vetëm dora e mashkullit, siç u shpreh ajo, ikëm bashkë në drejtim të shtëpisë së tyre.
– Ja mami, ta prura këtë që kërkove – i tha Ganimetja nënës së saj dhe iku në dhomën e vet.
Me zonjën biseduam për ca dru, që ia zinin një cep të oborrit. Duhej t’i çaja dhe t’i palosja në bodrum, ndërkohë që ajo do më paguante mirë. E pranova atë punë, jo shumë me dëshirën se do të fitoja ca para, sa për faktin që të jem afër Ganimetes, në të cilën u dashurova që në shikim të parë. Përderisa nuk e shihja atë, sytë më iknin te nëna e saj, e cila dukej të ishte një zonjë që kujdesej shumë për trupin dhe pamjen e saj. Sikurse e bija, edhe ajo kishte veshur një fustan të hollë, i cili i mundësonte syrit tim që ta shikoj formën e trupit të saj. Fundja, unë nuk isha në gjendje që të zgjidhja shumë. Por, edhe i pa parë femër me sy edhe të kisha punë me këto hyjni, më bënte që të ndihesha më i lumturi në botë. Mjaftonte t’i shikoja, e në mbrëmje planifikoja t’i mëshoj me dorë.
Ato dru që kisha për detyrë t’i çaja dhe t’i palosja, nuk kishin qenë ndonjë gjë e vështirë. Por, zotnillëku i qytetarëve kuptohej pikërisht në këtë, ku asnjë gjë fizike nuk punonin, pos nëpër zyrat e tyre.
Përderisa unë punoja, në tarracë doli edhe Ganimetja, e cila bashkë më nënën më shikonin muskujt në pjesën e sipërme të trupit, të cilin e kisha lakuriq, dhe fuqinë që demonstroja me ato dru. Dukej qartë se pamja ime i joshte, pavarësisht pozitës që kisha si fshatar i thjeshtë dhe punëtor krahu.
– Eja pusho pak… Ganimetja të paska sjellë një lëng molle, i cili do të freskoj dhe do marrësh mjaftë vitamina – më tha zonja.
– Ç’i duhen këtij vitaminat… E sheh se sa i fortë që është – ia priti me shaka Ganimetja.
Ndenjëm një kohë së bashku, duke e shfrytëzuar kohën për t’u njohur më mirë, si fqinj të rinj që ishim. Unë iu sqarova tërë historinë time. Iu tregova se jam nga një fshat i thellë në jug të vendit dhe se kisha ardhur në kryeqytet për të punuar, sa për të fituar sadopak për nevojat e familjes. Ato e kuptuan se unë jam vërtetë i virgjër në çdo aspekt, por që gjithnjë e më tepër vërehej se iu pëlqente ky fakt.
Përderisa i palosja drutë në bodrum, zonja shpesh qëndronte pranë meje, duke më sqaruar se ku dhe si t’i vendosja ato dru. Shpesh ulej për të larguar ndonjë gjë nga ai vend, por që më kallte, kur bythët mi ekspozonte aq mirë, sa që i shikoja se si brekët i futeshin në të qarën e saj midis këmbëve. Duke u ankuar se në bodrum ishte freskët, shkonte lartë në dhomë, por sërish kthehej. Kur në përfundim e sipër të punës u duk përsëri në bodrum, vërejta se i kishte hequr brekët fare dhe gjatë përkuljes në tokë, qartë e shihja pidhin e saj përmes atij fustani të hollë.
O zot – mendoja në vete – kjo do më alivanos me këto sjellje. Nuk guxoja të bëja ndonjë veprim, nga frika se do të humbisja çdo shans, edhe pse e nuhata qartë se ajo dëshironte një koqe të mirë. Pas pak e thirri Ganimeten nga dritarja dhe i dha një detyrë, që të shkonte diku. Ky ishte edhe sinjali i qartë për mua se kishte ardhur koha që për herë të parë në jetë ta ngjyej karin, edhe atë shumë fortë!
– Ta pastrojmë pak këtë vend dhe e përfunduam krejt punën, sepse sytë mi qorronin çdo ditë këto tollovia midis oborrit – më tha ajo, e cila angazhohej me të madhe në pastrimin e dyshemesë së bodrumit, me gjasë, vetëm për të qenë më eksituese për mua me ato bythë gjigante.
Duke u ballafaquar me pastrimin, në një çast ajo mi mbështeti bythët për karin tim, i cili donte të fluturonte jashtë nga trajnerkat e holla që kisha në trup. Si duket, e hetoi mirë që aleti më ishte bërë dru dhe se nuk kisha çfarëdo aleti, por një topuz të fortë. Ajo e pa se nuk kisha ndërmend të bëj ndonjë “marri” dhe se isha frikacak në këtë drejtim, prandaj gjithnjë e më shpesh, kinse pa dashje, mi fërkonte bythët për kari. Mua më pëlciti truri dhe në një çast e rrëmbeva për vithe me dy duart.
– Sa e fortë që jeni moj zonjë – i thash.
– Vërtetë?! Të pëlqejnë bythët e mia? – më pyeti me një shprehje të kënaqësisë.
Edhe pse u skuqa i tëri, duart lëvizën pa kontroll mbi trupin e saj. Zonja, pa një e pa dy, më rrëmbeu karin, i cili ishte në botën tjetër.
– Ohoooooo… po ti paske alet se jo mahi – me tha, duke e nxjerrë me shpejtësi nga trajnerkat.
Kur e mori me dy duar, asaj i mjaftoi që të dorëzohej e tëra, duke u shndërruar në një bushtër dhe jo të ishte një zonjë intelektuale. Filloi ta lëmoj me mjeshtëri, duke e puthur kohë pas kohe kokën e tij, përderisa nuk e futi në gojë me afsh. Në atë çast unë eksplodova… nuk dija se çka po ndodhë me mua.
– Unë… Ohhhh… Unë nuk muj më… Ahhhh… – gjëmoja pa kontroll, duke dashur ta paralajmëroj zonjën që ta heq nga goja.
Ajo e kishte hetuar para meje se unë po eksplodoja, sepse mi mbante më një dorë koqet, ndërkaq me tjetrën e lëmonte karin, sa herë që e nxirrte nga goja. Shpesh e shikonte me admirim dhe e fuste me zell në gojë, sa që mendoja se do ma përpinte të tërin. Pavarësisht paralajmërimit që ia bëra, zonja e thithte edhe më shumë dhe e fuste gjithnjë e më thellë në fyt.
Nuk kisha rrugëdalje, pos ta lejoja që ajo të bënte çka të dëshironte me karin tim. Ishte mbretëreshë e kësaj loje të çastit, por të planifikuar shumë mirë nga ajo.
Pasi e përpiu tërë lëngun që shpërtheu nga koqet e mia, zonja e lëmoi edhe pak karin, duke ia puthur majën e kokës dhe menjëherë mi ktheu bythët, ku kërkonte që t’ia fusja fortë. I vuri duart mbi turmën e druve që sapo i kisha palosur dhe filloi t’i dridh vithet, duke shprehur padurimin që t’ia përmblidhja gjokun tim, i cili kurrë s’kishte shijuar ndjenjën e të qenurit në thellësi të femrës.
– Ohhhhh… Çuni im i lezetshëm… Ma rras të tërin… ma mbush pidhin që po digjet për një koqe si kjo e jotja – fliste ajo, duke më urdhëruar që ta qija fortë.
Fjalët dhe gjëmat e saj më eksitonin aq fortë, sa që mundohesha ta shqyej atë pidh të shijshëm zonje, e cila më bëri që ta harroja edhe Ganimeten, në të cilën më mbeti syri që në shikimin e parë. Fundja, me siguri se zonja e din më mirë “punën” se sa vajza e saj që dukej të ishte paksa më e ngurruar.
– Sa bythë të nxehta dhe të shijshme që keni zonjë! Më duket se po ma tretin karin, sepse… E dini… E dini… Unë… Unë kurrë në jetë s’kam qi – arrita t’ia thosha të vërtetën, e që zonja u shkri në ato çaste nga orgazmat që përjetonte, pasi dëgjoi se ma kishte “marrë virgjërinë”. Në atë çast unë eksplodova, sepse pidhi i saj ma shtrëngonte aq shumë karin, sa që mu duk se po ma thithte me gojë, sikur pak më parë që e bëri.
– Ohhhhh… Më qij fortë… Ma trus deri në fund… Më tund mirë çuni im i virgjër… Ashtu, ashtu – gjëmonte si pelë zonja, përderisa unë e mbushja me llavat që buronin nga thellësia e koqeve.
Pasi ia nxora nga pidhi, ajo ma rrëmbeu me duar dhe filloi ta thithë, ashtu i lagur që ishte nga orgazmat që përjetuam bashkë.
Pasi e përgatiti edhe për një turr, u dëgjua zëri i Ganimetes, e cila sapo kish hyrë në oborr. Zonja më urdhëroi që të vishesha shpejtë e shpejtë, por të mos dilja nga bodrumi, përderisa nuk do të qetësohesha nga entuziazmi që më pat kapluar.
Ajo u ngrit, lëshoi fustanin, i rregulloi flokët me gishtat e hollë dhe u nis drejtë Ganimetes, e cila po e thërriste.
Unë, pasi e mora veten, dola nga bodrumi dhe i raportova zonjës për punën e përfunduar. Në atë çast ia lëshova sytë Ganimetes, e cila, megjithatë, më nxiti që të lëpihesha. Zonja vërtetë më pagoi mirë, duke më dhënë edhe para shtesë, gjoja se punën e kam bërë “hakikat”. Nga ajo ditë, sa herë që zonja ndiente nevojë, më gjente ndonjë punë, sa që u bëra punëtor ndihmës i asaj shtëpie. Vonë e kuptova se ajo nuk kishte burrë fare, prandaj me ftonte shpesh. Por sot, ah… vetëm mund ta ëndërroj atë periudhë disamuajshe, sepse ndryshuan shumë gjëra, me fillimin e vitit 1998.
