Pjesëzat

Pjesëzat

Pjesëzat janë fjalë që plotësojnë kuptimin e një fjalie.

Pjesëzat, sipas kuptimit, mund të grupohen si vijon:

– dëftuese: ja:
Ja kush erdhi…

– përcaktuese – saktësuese: mu, pikërisht, tamam, porsa, sapo, deri etj.:
Pikërisht ai më ka paditur.

– përforcuese: vetëm, veç, bile, sidomos, veçanërisht, madje etj.;
Të gjithë flasin mirë frëngjisht, sidomos Mira.

– përafruese – veçuese ose kufizuese: vetëm, veç, veçanërisht:
Vetëm të rinjtë punonin.

– përafruese: afërsisht, afro, aty-aty, nja, gati, rreth, pothuaj etj:
Në stadium ishin rreth 10.000 vetë.

– pohuese: po, posi, po që po, po se po, si urdhëron etj:
A do të shkosh në Prishtinë? Posi.

– mohuese: jo, nuk, s’, mos, jo që jo, as që etj.;
Nuk e kam takuar.

– pyetëse: a, ë, e:
A erdhi motra nga Vlora?

– dyshuese: ndoshta, mbase, kushedi, sikur, vallë, gjë etj.:
Përse erdhi vallë?
E keni takuar gjë Mirën?

– zbutëse: pa, as, le, para, dot etj.:
Pa shihni kush na ka ardhur.
A nuk e shihni se kush na ka ardhur.

– emocionale shprehëse: ç`, de, pa, pra, se, seç, etj.:
Ja pra kështu ndodhi.
E pse pa, për një fjalë goje u zumë.

Pjesëzat janë dy llojesh: me vend të ngulitur ose me vend të lirë.
Të parat qëndrojnë gjithmonë para apo pas fjalës ose grupit emëror a foljor të dhënë:
– para: nuk, ja, desh, sapo etj.;
– pas: de, dot etj.

Pjesëzat me vend të lirë mund të vendosen në fillim, në mes dhe në fund të fjalës:
Vallë, kush erdhi?
Kush erdhi vallë?
Kush të jetë, vallë, ky që erdhi?